Την προηγούμενη Άνοιξη, με την εξάπλωση του covid-19 εκτιμάται ότι περίπου 1,6 δισεκατομμύρια μαθητές ή φοιτητές απείχαν εντελώς ή μερικώς από τα μαθήματά τους. Ναι, πλήθος δημόσιων συστημάτων εκπαίδευσης αλλά και ιδιωτικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων σε μια προσπάθεια να υποκαταστήσουν τις χαμένες ώρες από τις σχολικές αίθουσες, εφάρμοσαν λύσεις τηλεκπαίδευσης, ωστόσο όταν αυτή η προσπάθεια γίνεται κάτω από τόσο έντονες και βιαστικές συνθήκες είναι σχεδόν σίγουρο, ότι θα παρουσιάσει ελλείψεις. Ενδεικτικά, εκτιμάται ότι περισσότεροι από 460 εκατομμύρια μαθητές, δεν είχαν πρόσβαση σε εξ’ αποστάσεως εκπαίδευση, ενώ σύμφωνα με μια πρόσφατη έρευνα οι χαμένες ώρες μάθησης λόγω του covid-19 θα έχουν ως αποτέλεσμα οι σημερινοί μαθητές να απωλέσουν συνολικά έως και 10 τρισ. δολάρια από τα προσδοκόμενα έσοδά τους, στη διάρκεια του εργασιακού τους κύκλου.
Με την πανδημία, να εξακολουθεί να ταλαιπωρεί χώρες, κοινωνίες και πολίτες ο παγκόσμιος διάλογος για αλλαγές στην εκπαίδευση γίνετε περισσότερο επίκαιρος από ποτέ. Άλλωστε, κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, υπήρξαν πολλές φωνές ανά τον κόσμο, που σημείωναν ότι αντί να αντιμετωπίζεται η πανδημία ως μια παροδική κρίση θα έπρεπε να θεωρηθεί ως μια σημαντική ευκαιρία αλλαγών, λαμβάνοντας υπόψη ένα σύνολο παραγόντων, όπως η αύξηση στο προσδόκιμο ζωής, το περιβάλλον εργασίας και βέβαια την διαρκή και όλο και πιο βαθιά διείσδυση της τεχνολογίας στην καθημερινότητά μας. Επομένως η συζήτηση για το μέλλον της εκπαίδευσης θα πρέπει να περιλαμβάνει όλους τους άξονες: τι, πώς, που αλλά και πότε μαθαίνουμε και εκπαιδευόμαστε. Όχι μόνο για την προσαρμογή μαθητών και εκπαιδευτικών στο τώρα, αλλά κυρίως και για το μέλλον.
Ο ρόλος της τεχνολογίας στο νέο μέλλον της εκπαίδευσης, θα είναι καθοριστικός. Όχι μόνο άμεσα, παρέχοντας τα απαραίτητα εργαλεία για να συνεχιστούν και να αναβαθμιστούν τα προγράμματα της εξ’ αποστάσεως εκπαίδευσης και η εμπειρία της μάθησης μέσα στις σχολικές και εκπαιδευτικές αίθουσες, αλλά και έμμεσα αφού οι δεξιότητες που θα αποκτούν οι μαθητές και φοιτητές από τον εκπαιδευτικό τους κύκλο θα πρέπει να προσαρμοστούν στις νέες απαραίτητες δεξιότητες σε ένα κόσμο που κινείται προς μια ψηφιακή κατεύθυνση.
Μια πρόσφατη έρευνα της CB Insights μας δίνει έξι πεδία στα οποία η τεχνολογία θα μπορούσε να μεταβάλλει τον τρόπο διδασκαλίας και εκπαίδευσης:
- Online εκπαίδευση τόσο για μαθητές όλων των εκπαιδευτικών βαθμίδων όσο και για τους καθηγητές.
- Λύσεις εικονικής και επαυξημένης πραγματικότητας (virtual & augmented reality), που θα αναβαθμίσουν τόσο την εκπαιδευτική εμπειρία και θα επιτρέπουν στους μαθητές ένα είδος αλληλεπίδρασης στο πεδίο που εκπαιδεύονται.
- Χρήση βιομετρικών στοιχείων και λύσεων αναγνώρισης προσώπου με στόχο να βοηθηθούν οι μαθητές να παραμείνουν συγκεντρωμένοι αλλά και τα σχολεία να αυξήσουν τα επίπεδα ασφάλειας των μαθητών όπως η έγκαιρη προσέλευση στην ψηφιακή τάξη
- Την εισαγωγή στοιχείων παιχνιδιού (gamification) στην εκπαιδευτική διαδικασία, με στόχο υψηλότερα επίπεδα αλληλεπίδρασης
- Λύσεις τεχνητής νοημοσύνης, που επιτρέπουν τη λήψη αποφάσεων βάσει δεδομένων, θα αυξήσουν την αποδοτικότητα και θα μειώσουν τα λειτουργικά κόστη.
- «Έξυπνες» πανεπιστημιουπόλεις (Smart Campus), που αξιοποιώντας ηλεκτρονικές συσκευές και δεδομένα, θα παρέχουν μια συνολική διασυνδεδεμένη εμπειρία.
Ωστόσο, όπως σημειώνουν οι αναλυτές η αξιοποίηση όλων των παραπάνω λύσεων και επιλογών που παρέχονται μέσω της τεχνολογίας, θα πρέπει να γίνει παράλληλα με την αντιμετώπιση των προκλήσεων που θα έρθουν: ανησυχίες σχετικά με την προστασία της ιδιωτικότητας, την κατάχρηση της τεχνολογίας, το υψηλό κόστος υποδομών για τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, τα προβλήματα προσβασιμότητας και την έλλειψη κατάρτισης. Σημαντικές προϋποθέσεις έτσι ώστε η ψηφιακή τεχνολογία να ανταποκριθεί στην υπόσχεσή τη
